Afgelopen zondag zijn wij (Ellen, Jeffrey en Feike) de uitdaging aangegaan om Jeffrey naar de eindstreep te begeleiden van de loop Parijs-Versailles. Voor wie Jeffrey nog niet kent, Jeffrey is een van onze jongere leden, heeft een behoorlijk tempo in de benen en is slechtziend. Zouden wij het gaan redden? Dat kunnen we jullie nu al verklappen: met vlag en wimpel! Daarbij hadden we geluk dat Jeffrey al ervaring had opgedaan bij de Dam tot Damloop.
Onder hoede van Margreet heeft hij deze loop tot een goed einde gebracht en gaf vervolgens als een volleerd sporter een interview aan AT5. Parijs is natuurlijk andere koek. Dat begint natuurlijk al met de verleidingen op de zaterdagmiddag; lekkere wijntjes, kaasjes en de “goud gele rakkers” onder een stralende zon.” En dan taal, uitermate handig om enkele woordjes Frans te beheersen in deze wereldstad.
Blindrunner
Op zondag zijn we rond 9 uur vertrokken met de bus. Om in een goede flow te komen reed de bus eerst even langs de Arc de Triomphe om vervolgens door te rijden naar de start bij de Eiffeltoren. Het lukte ons goed om in een van de voorste startvakken te komen. Iets voor half elf konden wij los.
Voor de andere deelnemers waren wij te herkennen aan ons sportshirt met de opdruk Blindrunners. Ook de rode band tussen de buddy en Jeffrey laat zien dat wij net iets anders zijn, “Lykas de Frie… “. Daarnaast bood Robbert Visser aan om samen met ons van start te gaan. Gezellig.
De eerste kilometers was voor rekening van Ellen en liepen Robbert en Feike als tweede buddy voor en naast Ellen en Jeffrey. Deze samenwerking ging ons prima af. Soms even zigzaggend om lopers voorbij te gaan, gingen wij op weg naar de eerste hobbel Côte des Gardes. Daar nam Feike het stokje over van Ellen om de Marelberg in kwadraat te bedwingen. Best even lastig omdat een deel van de lopers aan de wandel was. Hierna volgde het mooie deel van de loop in het bos van Meudon. Iets minder warm en de ruimte om aan de zijkant te lopen.
Buddy
Het lopen als buddy is niet moeilijk. De basis is samenwerking. Ik gaf aan Jeffrey aan wat hij kon verwachten, zoals een verhoging in de weg, een vernauwing of een langzame lopers voor ons. Jeffrey geeft om zijn beurt aan wat hij lastig vindt zoals bv een kleine geul in de weg, zodat wij hier weer op kunnen anticiperen en voor mij zelf natuurlijk het lawaai van achteren (Feike is slechthorend, dus noem ons maar het duo….). De andere deelnemers hebben in de meeste gevallen door dat iemand met een beperking loopt. Vaak werd Jeffrey aangemoedigd en slechts in een enkel geval moet je als buddy een loper afremmen om ongelukken te voorkomen.
In het laatste deel van de loop waanden wij ons net in de tour de France. Op twee stukken werden wij gefilmd door cameraploeg op de motor. We waren een bezienswaardigheid. Na het bos kwam zo langzamerhand de finish in zicht op Avenue de Paris. Hier hebben we nog en kleine versnelling eruit geperst en kwamen we om 1:36:20 over de streep. Ruim voor het doel dat Jeffrey zich met 1:45 uur had gezet. Voor Jeffrey smaakte deze run naar meer.
Jullie snappen hem al, dit stukje proza is ook een oproep aan de andere leden om als buddy te gaan lopen. Dus wil je ook de uitdaging aangaan, meld je dan even bij Ad of Jeffrey.
Ellen, Jeffrey en Feike